Stari Bar, najveca urbana cjelina u ruševinama u Crnoj Gori, nalazi se na oko 3.5 km sjeveroistocno od Novog Bara.

U istorijskim izvorima Stari Bar se prvi put pominje u X vijeku pod imenom Antibareos, ali se pretpostavlja da je naselje na ovom mjestu postojalo i ranije i da se kao obnovljeni rimski kastrum javlja u VI vijeku. Do sredine XI vijeka bio je u vlasti Vizantije, a od 1042. godine potpada pod vlast Zete i u njemu je zetski kralj Mihailo 1067. godine dobio priznanje kraljevske titule. 1089. godine, kralj Bodin je Barsku episkopiju uzdigao u rang arhiepiskopije. Od 1160. do1183. godine Barom ponovo vladaju Vizantinci, a od 1183. pa sve do XIV vijeka, kada prelazi u ruke Balšica, nalazio se u sastavu države Nemanjica. 1443. godine ga preuzimaju Mlecani, a 1571. Turci pod kojima ce ostati sve do 1878, kada ga oslobadaju Crnogorci. U ovim posljednjim borbama pretprpio je teška razaranja brojnih objekata koji su pretvoreni u ruševine. Od tog vremena grad nije obnavljan, vec se život iz njegovih ruševina preselio u podgrade.

Na krajnjem sjevernom dijelu prvobitnog srednjevjekovnog Bara, nalazila se mocna tvrdava, poznata pod imenom Tatarovica koja je imala vojni karakter. U grad se ulazilo kroz dvije kapije, koje zajedno sa kulama pripadaju najranijem periodu života grada i poticu iz IX-XI vijeka. Najnovija proširenja grada izvedena su tokom XV i XVI vijeka za vrijeme Mlecana. Za razliku od ranijih srednjevjekovnih visokih i tankih bedema, odbrambeni zidovi, podignuti u periodu mletacke vladavine, niži su i deblji sa zakošenom spoljašnjom stranom (eskarpom), sa mocnim ugaonim kulama-bastionima namijenjenim za smještaj topova i snažnom ulaznom kapijom. Ovakav nacin gradnje prilagodjen je upotrebi vatrenog oružja i novom nacinu ratovanja.

Današnja mreža ulica se sastoji od uskih, krivudavih ulica, cesto prilagodenih samoj konfiguraciji terena. U najstarijem dijelu može se naslutiti izvesna pravilnost ulica koja je možda ostatak eventualnog antickog ili nešto kasnijeg sistema ortogonalnih ulica. U gradu je ispred znacajnih sakralnih objekata formirano nekoliko trgova nepravilnih osnova.

U Baru je bilo nekoliko vecih srednjevjekovnih sakralnih objekata medu kojima su se isticale: crkva Sv. Teodora, (IX - XI v.), koja je tokom XII ili XIII v. prepravljena u crkvu Sv. Ðorda; crkva Sv. Nikole, odnosno Sv. Marka iz XIII vijeka; crkva Sv. Venerande iz XIV–XV vijeka; crkva Sv. Katarine iz XIV vijeka podignuta na svodu iznad ulice.

Stambene zgrade su podignute na malim odstojanjima, tako da su gradile vece blokove. Objekti su zidani od obradenog kamena obicno na sprat, mada se mogu sresti i zgrade sa više spratova. U prizemlju se nalazila konoba u koju se ulazilo sa nivoa ulice. Ako je u zgradi postojala citerna za vodu, ona se obicno nalazi ispod poda konobe. Za gornje spratove je postojao poseban ulaz sa stepeništem. Krovni pokrivac bila je šindra, klis, škriljac i ceramida.

U gradu su postojale i vece palate od javnog i društvenog znacaja, kao što su palata opštine, kneževska palata i dr. Na izvjesnom broju palata uocavaju se arhitektonski detalji razlicitih stilova, pocev od pozne gotike i renesanse pa do tipicnih orijentalnih motiva. Nekoliko zgrada javnog karaktera nastalo je u tursko vrijeme- amam, barutana i sat-kula.